Op dit blog laat ik scrapbooklayouts zien die ik maakte als design-team-lid voor Dutch Dares, voor het tijdschrift Scrapbookmagazine en een hobbywinkel. Sinds 2010 ontwerp ik deze digitaal.
Ook vind je hier persoonlijke huis-tuin-keuken blogposts, links naar reisblogs en ons team Piece of Cake blog.
Ben je op zoek naar mijn online onderneming met betrekking tot handmatig schrijven binnen het gezin om kinderen te leren hun gedachten goed onder woorden te laten brengen?
Dan verwijs ik je graag naar moniquehelfrich.nl

zaterdag 28 januari 2012

Papa


Het leven is soms zo oneerlijk en ondoorgrondelijk. Wat is het nut van van verval van kracht en beweeglijkheid, van de wetenschap dat er voor jouw ziekte geen genezing is, van afscheid moeten nemen van alles wat je kon, wie je was en van wie je liefhebt, van vreselijk veel pijn moeten lijden en héél langzaam dood moeten gaan….
In mei werd mijn vader ziek. De sterke grote man die nooit ziek was, die alles kon en zoveel deed in en om het huis, die midden in het leven stond en kon gaan en staan waar hij maar wilde. Kort daarvoor maakte hij vanuit Bergen nog een tussenstop bij ons. “Waar ga je dan heen pap nu het elk moment kan gaan regenen?” vroeg ik hem. “Ik fiets even heen en weer naar Hoorn, daar heb ik zin in” was zijn antwoord en na de koffie voegde hij de daad bij het woord. 30 juni kreeg hij de diagnose die we het meest vreesden: mesothelioom, beter bekend als asbestkanker. Vreselijk verschrikkelijk, onze wereld schudde op haar grondvesten. Uitgerekend die ziekte waarvoor geen behandeling en genezing bestaat. Die ziekte waarvan 80% binnen het eerste jaar na de diagnose overlijdt. Die ziekte die niet alleen uitzichtloos is maar ook nog eens gepaard gaat met nauwelijks te behandelen pijn. Inmiddels weten we er alles van. Eén petieterigpeuterig vezeltje heeft zich misschien ruim 40 jaar geleden weten te vestigen in zijn borstvlies om nu genadeloos toe te slaan. Waardoor? Wanneer? Pas ná 1974 werd men gewaarschuwd voor asbest. De jaren ervoor waren de hoogtij dagen van mijn vader bij de vrijwillige brandweer. Als ondernemer in de binnenstad van Alkmaar stond hij bij elk brandje paraat. Voor zijn geweldige hobby moest hij nu een hoge prijs betalen. Zo moest onze grote sterke vader machteloos toezien hoe wij steeds meer taken van hem overnamen, hoe zijn Golf - die hem zo dierbaar was – definitief in de garage belandde, hoe mijn moeder ondanks haar zware artrose en reuma de volledige verzorging op zich nam. Wij hebben gezien dat ‘kracht naar kruis’ bestaat! 
13 september waren mijn ouders 50 jaar getrouwd en wat hadden ze graag hun liefde gevierd. Een ruime week eerder vierden we dit echter met een lunch in Uitgeest, alleen ons gezin met partners en kleinkinderen. Het was een laatste keer buitenshuis eten en een laatste keer met het complete gezin eten. Daarna ging het snel en het één na het andere afscheid volgde. Zeer pijnlijk was het afscheid van zijn geliefde werkkamertje beneden. Omdat de computer wat opstartproblemen had, deed hij de laatste maanden alleen het scherm uit. Op een dag sloot hij de computer helemaal af en schoof de stoel onder het bureau met de woorden dat hij hier wel nooit meer terug zou komen… Het loopje van de woonkamer naar zijn kamertje was inderdaad te ver voor hem, ook met wandelstok of ondersteuning. Kort daarna kwam hij helemaal niet meer beneden. Twee weken lang was zijn bed zijn wereld met de 24/7 verzorging door mijn moeder, zonder enige hulp van buitenaf. Zelfs mijn zus, onze mannen en ik mochten slechts helpen met wat praktische zaken in en om het huis maar werden nooit belast met de heftige zorg voor mijn vader. Ik heb dat moeilijk gevonden maar kreeg wel enorm veel respect voor hun beider kracht en liefde voor elkaar. Het was een hele troost om met een gerust hart te kunnen gaan slapen in de wetenschap dat mijn moeder er ook ’s nachts voor mijn vader was (en dus de hele nacht wakker lag).
De pijnaanvallen waren niet meer te stillen ondanks de maximale hoeveelheid morfine en andere medicijnen. Het was genoeg geweest en de dood was hem welkom. Donderdag 19 januari nam papa bewust afscheid van Yvon en mij. Het was ‘goed’; alles is gezegd, gevoeld en gehoord. Vrijdag was er wederom afscheid van ons, de schoonzoons, van Wouter en Ivo. Met zijn laatste kracht draaide hij zich nog om naar de hoogzwangere huisarts. “Zo dat schiet op”, zei hij met een knikje richting haar buik. “Ja, ik moet nog een week werken voordat ik met verlof ga”, was haar reactie. “Dan wens ik jou een goed gezond en heel lief kindje toe”, zei mijn vader nog….. tranen….
Terwijl wij met de huisartsen beneden waren, beleefde mama haar laatste minuten met papa waarna hij – ook in het bijzijn van Yvon en mij – overleed. Dapper, zelfs nog met een kwinkslag en optimisme. Kort voor zijn overlijden, drukte hij ons nog op het hart om toch vooral al die mensen te bedanken die zoveel lieve kaarten hadden gestuurd en attenties hadden gebracht. Hij moest eens weten hoeveel mensen geschokt waren door zijn overlijdensbericht en hoeveel mooie herinneringen de laatste week zijn opgehaald en beschreven in de enorme hoeveelheid kaarten die we vervolgens hebben ontvangen. Hoeveel lieve mensen woensdag afscheid kwamen nemen en ons kwamen condoleren…. Het zou hem nóg meer hebben verbaasd en hij zou ervan hebben genoten.
De vrijdagmiddag van zijn overlijden heeft de tijd stilgestaan. Het was té heftig om zelf weer verder te gaan. We namen de tijd en de tijd vond dat wel best. We zijn getroost met de gedachte dat papa die dag voortdurend de ‘mooiste groene achtergrond die je maar kunt bedenken met de allermooiste kleuren bloemen’ op zijn netvlies had. Het zal de wereld zijn waar hij naar toe wilde en die hem ongetwijfeld met open armen heeft ontvangen.
Daarna gebeurde er veel. En eigenlijk is het raar dat wekenlang wildvreemden buiten de deur zijn gehouden en dat na de heftige impact van de dood al snel wildvreemden het huis bevolken… Toen we eenmaal ’s nachts weer naar huis reden, was ik verbaasd dat het nog maar 22.00 uur was. In mijn beleving was het al minstens 00.30 uur. Ongelooflijk wat er in 7 uur tijd in een mensenleven kan gebeuren!
We zaten in een emotionele achtbaan, werden geleefd door praktische zaken én door verdriet. Begeleid door de beste uitvaartverzorgster die we ons maar konden wensen – gelukkig.
Gisteren vond de crematie in familiekring plaats. Het was heftig maar wat was ik de chauffeur dankbaar dat hij de weg door het bos naar Schoorl nam om naar Schagen te rijden. De weg die mijn vader zo graag fietste. Het was die dag mooi weer maar onderweg betrok de lucht snel. Op onze auto vielen al enkele druppels en achter ons hingen zware buien. De rouwauto bleef echter voortdurend in de zon en in het verlengde bleven we een regenboog zien, zoals elke dag de afgelopen week. Het viel iedereen op dat hoe dichter we het crematorium naderden, hoe zwarter de lucht in het zuiden, westen en noorden werd. Alleen op de rouwauto en het crematorium bleef de zon schijnen. Ook tijdens de plechtigheid bleven enkele zonnestralen op de kist schijnen terwijl boven de vijver rotganzen elkaar het hof maakten en met elkaar op de muziek leken te dansen. Misschien ligt het aan onze familie (knipoog) maar iedereen had het zo ervaren.
Een vriend (die zijn moeder verloor) adviseerde mij om van de uitvaart een ‘mooie’ dag te maken – opgedragen aan mijn vader. Dat zou het voor mij ook makkelijker kunnen maken om te spreken. Een gouden tip, want met deze instelling heb ik inderdaad kunnen spreken en ik ben zo blij dat ik – samen met de mooie woorden van mijn lieve nicht – invulling heb kunnen geven aan een ‘mooie’ uitvaart.
Het is gebeurd maar nog lang niet achter de rug. Het voelt nu leeg. En meer nog dat ik voortaan mijn lieve, sterke, dappere, sportieve, vindingrijke, hard werkende, enthousiaste, trotse en belangstellende vader zal moeten missen, vind ik het in en in triest voor mijn moeder dat zij nu alleen verder moet zonder haar grote liefde. Het gat dat zijn verlies in ons hart heeft geslagen is groot en de leegte is duidelijk voelbaar.
Deze foto is afkomstig van een weer-website maar geeft precies weer hoe het was.
De reden waarom ik na zo'n lange blog-afwezigheid dit nu post: ik voelde dat ik dit nu moest doen en dat het voor mij dé manier is om dit alles weer een beetje te verwerken. En ik hoop dat anderen zich hierdoor (ooit) gesteund zullen voelen.Misschien ook een aanleiding om de draad van het bloggen weer op te pikken. xxx

15 opmerkingen:

Anoniem zei

Oh monique wat verwoord je dat toch weer prachtig meid, sterkte voor jullie allemaal!

corinnexxx

Kirsten zei

Traantjes plenzen hier....idd prachtig verwoord! Sterkte voor jullie Kirs xx

Revlie zei

tranen in mijn ogen Moniqe, dikke tranen. schitterende woorden van jou. je papa moet een heel bijzonder mooi mens geweest zijn. veel sterkte. dikke kus.

jo te raa zei

Sending you my prayers and just to say what beautiful words. It doesnt get easier it just changes and you learn to wander a new path..... but the pain you feel now is worth the love you had from you dad....... god bless xx

D@nielle zei

wow wat heb je dit mooi verteld, ik voel gewoon de liefde in je woorden. heel knap dat je gesproken hebt bij de uitvaart, ik weet hoe moeilijk dat is maar ook tegelijkertijd wat een goed gevoel het je geeft dat het gelukt is en dat je iets gedaan hebt dat niemand je meer af kan nemen. Dikke kus want het afscheid & rouwen begint nu pas echt ;) XOXOXO

Haggith zei

bravo!!! wat prachtig verwoord! Heel veel sterkte, lieve meis! dikke kus!!!

Flo zei

lieve, lieve monique (en je gezin, je moeder en je zus) -- wat een geweldige vader heb je gehad! wat prachtig om zo onder woorden te kunnen brengen hoe jullie het beleefd hebben -- wat heeft hij zijn laatste momenten beleefd zoals je zou willen -- vol van liefde, waardigheid, vertrouwen en iemand die deed wat hem lief van en daar van genoot. Prachtig. Wat een voorbeeld -- je vader en deze brief. xxxx

Elsie zei

Voor mij is het verlies van mijn vader al weer ruim 5 jaar geleden, ook door een vorm van kanker die veroorzaakt kan zijn door asbest. Maar het lezen van jou brief geeft mij nu op dit moment nog heel veel steun, ik denk ook met heel veel liefde terug aan mijn vader.
Dank je wel voor het delen van jou verhaal en heel veel sterkte, hij heeft in elk geval een heel mooi en bijzonder plekje in je hart.

Lietje zei

Monique, wat heb je dit prachtig verwoord!.Heel veel sterkte voor de komende tijd

Petra zei

Lieve Monique,
Ik heb aan je gedacht en mij afgevraagd hoe het met je vader zou zijn...
Om hier te lezen wat hij en jullie hebben moeten doormaken in zijn laatste periode is ontroerend. Je hebt met deze blogpost een prachtig eerbetoon aan je vader geschreven. Veel sterkte.
Liefs, Petra

Thamar, zei

hoi hoi

Heel veel sterkte in deze dag en de dagen die nog komen gaan.
Thamar

* Daniëlle * zei

Wat een bijzonder en goed verwoord persoonlijk verhaal. Je vader was een bijzondere man. Ik wens jou en je familie veel sterkte!

Astrid zei

Lieve Monique wat heb je dit mooi verwoord! Je vader moet een bijzinder man geweest zijn! Heel veel sterkte nog de komende tijd.

PJ zei

'k Ben er stil van... mooi geschreven! Veel sterkte Monique!
Liefs,
PJ

Mandy zei

Lieve Monique, maart is begonnen en nu pas lees ik dit... Wat een ontroerende woorden, ik ben er sprakeloos van. Ik hoop dat jij, je gezin, je moeder, je zus en al je dierbaren zich gedragen voelen door alle steun om jullie heen. Heel veel sterkte met de immens grote leegte die je vader heeft achtergelaten. Dikke knuffel, Mandy

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...